مسافربری شخصی؛ آخرین راه قبل از سقوط به جرگه بزهکاری

به گزارش خبرنگار مهر، مسافرکشی با مفهوم جابجا کردن مسافر به صورت گردشی، کار در آژانس و ... به نظر می رسد دم دست ترین راه اشتغال به کار برای هر قشری از جامعه اعم از پیر و جوان شد است. از سوی دیگر معضلات ساماندهی آن همیشه بر سر زبان مسئولان است و جالب آنکه این مسئولان در اغلب طرح های ساماندهی مسافربرهای شخصی به موضوع بیکاری و ریشه اصلی شکل گیری این مسافربرها توجهی نمی کنند و شاید همین امر نیز یکی از دلایل عمده شکست پی در پی طرح های ساماندهی است.

مهندس شهیدی مشاور عالی معاونت حمل و نقل و ترافیک با تاکید بر این که پرداختن به شغل مسافرکشی آخرین راه قبل از افتادن به جرگه بزهکاری برای عده بسیاری است گفت:پیدایش و افزایش تعداد مسافربرهای شخصی خود معلول مشکل بیکاری است.

مسافرکشی نخستین مقصد شغلی فارغ التحصیلان بیکار

بر اساس تحقیق میدانی از میان ده ها فارغ التحصیل دانشگاه در تهران مسافرکشی و کار در آژانس نخستین مقصد شغلی فارغ التحصیلان بیکار محسوب می شود و این تازه بهترین بخش است، مهاجران ،بازنشستگان، از کار افتاده ها و حتی معتادان و بزهکاران شغل مسافرکشی را به آسانی به دست می آورند و همانطور که کارشناسان نیز اذعان دارند جابجایی مسافر به سطح شهر آخرین راه قبل از افتادن به جرگه بزهکاری برای عده بسیاری است.

تیموری، مشاور عالی معاونت حمل ونقل و ترافیک شهر داری تهران و مدیرعامل سابق تاکسیرانی تهران نیز به تاریخچه پیدایش تاکسیرانی در ایران  و به گسترش ناوگان تاکسیرانی در دوره های مختلف با دیدگاه تامین اشتغال و نه نیاز حمل و نقل شهری اشاره می کند و می گوید: در سال 1324 خانم فخرالدوله برای مبارزه با بیکاری جوانان تازه ازدواج کرده که عمدتا از فامیل وی بوده اند تعداد زیادی تاکسی وارد این ناوگان می کند، دولت کودتا برای قدردانی از عوامل کودتای 28 مرداد 1332 به آنها تاکسی می دهد.

وی ادامه داد: پس از اصلاحات ارضی، دولت برای جلوگیری از تنشهای شهری ناشی از مهاجرت بی رویه روستاییان به ویژه تهران تعداد بسیاری تاکسی وارد این ناوگان می کند. در سال 1371نیز برای جلوگیری از بیکاری کارگران بیکار شده به آنها تاکسی می‌دهند، در سال 1386 نیز با طرح موسوم به ساماندهی مسافربرهای شخصی به شدت تعداد این ناوگان را افزایش می دهند.

اشتغال  110 هزار نفر به تاکسیرانی در تهران

110 هزار نفر به تاکسیرانی در تهران، بدون در نظر گرفتن حجم بالای مسافربرهای شخصی که به طور دائم یا موقت در راستای حل مشکل بیکاری به این شغل روی آورده اند، پرداختن به موضوع تاکسی را بیشتر به یک چالش اجتماعی و اقتصادی و نه صرفا حمل و نقلی تبدیل می کند.

قابل لمس ترین نتیجه این اتفاق بی اعتمادی به راننده تاکسی از سوی مسافران و ایجاد عواقبی کاملا مشهود است. البته نابسامانی حمل و نقل عمومی شهری و معضلات دیگر نیز که جایگاه دیگری دارد و سئوال مطرح اینکه با وجود چنین شرایطی طرح های ساماندهی مسافربرهای شخصی باید به کدام سو سوق پیدا کند و آیا مسئولان نباید در ابتدا به دنبال ساماندهی بخش دیگری از جامعه باشند تا حجم عظیمی از معضلات تاکسیرانی شخصی نیز به تبع آن رفع و رجوع شود.